Van Nispen klopt Noordwijk en houdt zelfs de nul

Door: Thomas van Houwelingen-Boer
Datum: 25-09-2023

Een team bestaat, als het goed is, uit meer dan de som der delen. Een waarlijke équipe is een eenheid: een sterk collectief dat voor elkaar door het vuur gaat. Wat zo’n team vermag, was afgelopen zaterdag op een modderig veld in Noordwijk te aanschouwen. Van Nispen zaterdag 4 versloeg in een heerlijke pot Noordwijk 7 met klinkende cijfers én hield de nul. Hoe dat zijn beslag kreeg, leze men hieronder. 

Zoals inmiddels genoegzaam bekend bij trouwe lezers, heeft Van Nispen zaterdag 4 te kampen met een nijpend personeelstekort. Het is doorgaans schrapen, waardoor onlangs zelfs een wedstrijd afgeblazen moest worden. Weliswaar was dat er eentje om des keizers baard tegen Kagia 2, maar toch een potje dat de ploeg graag gespeeld had. Is misschien een fusie met een ander noodlijdend team de oplossing?

Afgelopen zaterdag stond tegenover die magerte dat de ploeg deze zaterdag wel het genoegen mocht smaken te worden versterkt door Sven en Sam uit Van Nispen 2 en ook Bart van Eeden trok de – in zijn geval spiksplinternieuwe – kicksen weer eens aan. Veel dank alledrie!

Sven en Sam (19 en 16 (!) lentes jong) waren gelijk de enigen die nog een ietwat jeugdig sausje aan Van Nispen 4 wisten te geven, want de tijd tikt natuurlijk onverbiddelijk door. Dat heeft geresulteerd in een team met veelal dertigers van wie sommigen zich zelfs al (aanstormend) vader mogen noemen. Die doortikkende tijd staat echter voor routine en een zekere vorm van listigheid die natuurlijk ook een wapen kunnen zijn. Dat was ook wel nodig, omdat de tegenstander van dienst bestond uit een op het oog fitte en gemiddeld een stuk jongere jongens dan de geelroden. Ook leken de Noordwijkers over een ruimere selectie te beschikken (meerdere wissels - kom daar nog eens om!) en was er zelfs behoorlijk wat publiek naar het sportpark afgereisd. Wie zijn of haar geld had willen inzetten op deze pot had dan ook eerder de boel op de witroden gezet dan op die knappe jongens uit De Zilk.

Wie anders dan de ook al zo gewiekste coach Wim – die zelf afgelopen zaterdag de respectabele leeftijd van 66 bereikte (PROFICIAT!) –  gaf zijn ploeg vooraf mee: zit er bovenop, laat ze niet in de wedstrijd komen en zorg dat je net overal een stapje eerder bent. Niet omdat je fitter bent of zoiets dergelijks, maar simpelweg omdat je slimmer bent, en een neusje hebt voor de juiste ruimte. Een beetje zoals Dailey Blind zich dagelijks profileert bij zijn nieuwe ploeg in Girona. Niet snel, niet bepaald explosief maar oh zo gehaaid.

Wim stuurde de ploeg met een klassieke 4-3-3 de wei in, met de punt naar achter en Pieter als valse spits. Achterin keerde Thomas Dinjens terug die als een generaal de troepen van achteruit aanstuurde en tot grote hoogte stuwde. Samen met zijn neef Sam zou hij ervoor zorgen dat de verdediging voor de Noordwijkse spitsen een onneembare vesting bleek.

De wedstrijd ontvouwde zich in eerste instantie als een schaakpartij op het middenveld. Noordwijk had optisch een overwicht, maar wist eigenlijk geen echt grote kans te creëren. Ettelijke corners passeerden de revue, die allemaal door Teun naar het Rijk der Onbenutte Mogelijkheden werden verwezen.

Van Nispen opereerde als een hecht collectief en liet doodleuk – na enkele speldenprikjes – de 0-1 aantekenen. Na goed doorgaan van Pieter en een passje tussendoor prikte zijn broer de bal prima in het netje. Een goede goal, die door de elf tegenstanders met behoorlijk wat chagrijn werd begroet. Zo vond de linksbuiten dat er toch echt andere Noordwijkers centraal achterin moesten staan en dat het “toch zo niet gaat, joh”. Waarvan akte, dit was precies waar de geelrode ploeg op uit was.

Ook in de rest van de eerste helft wist Noordwijk geen echte vuist te maken, Van Nispen “stond” simpelweg uitstekend en wist het de Noordwijkse verdediging aardig lastig te maken met frisse counters en slimme passjes van Jeroen en Bart vanaf het middenveld. Cas speelde dan weer als een dynamische rechtshalf met veel dreiging vooruit.

In de rust zette de altijd sluwe Wim nog eens iets heel subtiels om, door Pieter meer teruggetrokken op 10 te laten spelen, waardoor de eerder opgestelde 4-3-3 meer een 4-4-2 met een ruit werd, hetgeen ertoe leidde dat de badplaatsbewoners nóg meer moeite zouden krijgen om het hechte Nispiaanse blok aan het wankelen te brengen, zo was althans het idee.

En ook dat plan bleek weer naar behoren te werken. Van Nispen bleef onverstoorbaar verdedigen, werkte ettelijke hoekschoppen weg en kreeg zelfs meerdere kansen om de voorsprong uit te breiden. Zo schoot Pieter na een aardige aanval over veel schijven de bal iets rechts van de goal spijkerhard op de paal, liet Lex een voorzet – naar eigen zeggen een bewussie – op de lat ploffen en leek Thomas Dinjens de bal in het net deponeren ware het niet dat zijn schot gestopt werd door een Noordwijkse hand, die niet vastzat aan de goalie. Penalty! Kon Van Nispen de pot in ’t slot gooien?

Terwijl de zon en koude slagregens elkaar driftig afwisselden probeerden de witroden de gedecideerd fluitende scheids op andere gedachten te brengen, maar het mocht niet baten. Pieter nam z’n aanloop… en kogelde de bal pardoes op de paal. MIS! Een zeldzame misser van de onbetwiste MVP van Van Nispen. Zou hij nu uitgroeien tot de schlemiel van de middag?

Noordwijk, dat z’n kans rook, toog met hernieuwde energie naar voren en begon steeds meer te drukken via de vleugels. Gelukkig zijn de nieuwe Van Nispen-broekjes uitgerust met uiterst praktische zakken, waar precies één (1) buitenspeler in past (ere wie ere toekomt: leuk grapje van Appel). Zodoende kwam er van het witrode offensief betrekkelijk weinig terecht; het waren vooral corners die de klok sloegen en we weten allemaal hoe Teun daarmee omgaat.

Van de weeromstuit kreeg Van Nispen uiteraard steeds meer ruimte en dat hoef je Thomas van Winsen geen twee keer te zeggen. Na een goede pass van Thomas Dinjens omspeelde hij de glibberende doelman en liet de 0-2 aantekenen. Niet veel later werd de spits ook nog eens aan het shirt getrokken in de zestienmeter waarna de strafschop voor hem gelukkig wel een prooi was. 0-3! Wat een weelde.

Zo wonnen de oude doch hechte Zilkenaren van een troepje individuen. Niet alleen een heerlijke wedstrijd, maar vooral ook een mooi cadeau voor coach Wim: wat leeftijd en een vleugje opofferingsgezindheid wel niet waard is.